بیماری پیرونی،مشکل جنسی در آقایان
گاهی در اطراف خودمان مردانی را می‌بینیم که افسرده‌اند و وقتی از آنها شرح حال کاملی می‌گیریم، متوجه می‌شویم که مثلا در رابطه زناشویی با همسر خودشان نیز دچار بی میلی شدید هستند و ضمنا از اظهار این مشکل نزد پزشکان نیز پرهیز می‌کنند.
تنها بعد از مشاوره‌های روان است که مشخص می‌شود برخی از این افراد به بیماری خاصی مبتلا هستند که رابطه زناشویی را برای آنها مشکل‌ساز و دردناک کرده است و علت آن هم شاید ضربه و آسیبی باشد که ممکن است در حافظه‌شان جایی نداشته باشد. نام این بیماری، پیرونی است...
بیماری پیرونی که به «سفتی پلاستیکی آلت» ترجمه شده است،نوعی اختلال در بافت فیبری آلت تناسلی مردان است که به علت رشد پلاک‌های لیفی در بخشی از بافت نرم آلت به وجود می‌آید و 1 تا 4 درصد مردان به این عارضه مبتلا می‌شوند.
بیشتر افراد به علت نوع خاصی از درگیری بافت آلت،دچار بروز انحنای آلت به سمت بالا می‌شوند.این بیماری همچنین نشانگان ناخن خمیده نیز نامیده می‌شود و در نهایت،چون جراحی فرانسوی به نام فرانسوا ژیگو دولاپیرونی در سال 1743 برای اولین بار این بیماری را شرح داد،آن را به نام پیرونی هم می‌نامند.
اگرچه کمی انحنای آلت،طبیعی است و بسیاری از نوزادان پسر با این حالت به دنیا می‌آیند و مشکلی هم ندارند،اما هنگامی که این مساله موجب درد و سفتی و بروز ضایعاتی مانند طناب (به نام پلاک) یا انحنای غیرطبیعی آلت در زمان نعوظ یا تحریک شود،می‌گوییم که فرد به بیماری پیرونی دچار شده است.
روند بیماری چگونه است؟
برخلاف تصور،پیرونی فقط موجب انحنا نمی‌شود؛بلکه موجب برجستگی و دندانه‌دار شدن بافت آلت و باریک‌شدگی و کوتاهی آن نیز می‌شود.دردی که در ابتدای بیماری وجود دارد،حدود 12 تا 18 ماه بعد از شروع بیماری از بین می‌رود.اختلال در نعوظ و سفتی آلت در پاسخ به تحریک جهت فعالیت زناشویی به درجات گوناگونی وجود دارد و در مراحل پیشرفته‌تر بیماری بروز می‌یابد و موجب دردناک و مشکل شدن فعالیت زناشویی می‌شود.
اگر چه این بیماری در هر سن و نژادی مشاهده می‌شود،مردان 40 سال به بالای نژاد قفقازی بیشتر به این عارضه دچار می‌شوند.این بیماری نه مسری است و نه خطر بروز سرطان را افزایش می‌دهد.این بیماری فقط مردان را مبتلا می‌کند و فقط محدود به آلت تناسلی است،اگرچه عده چشمگیری از افراد به بیماری بافت همبند در ناحیه دست و به میزان کمتر در پا نیز مبتلا می‌شوند؛مانند بیماری دوپویترن.احتمال بروز این بیماری به صورت ژنتیکی نیز وجود دارد.
علت این بیماری چیست؟
علت این بیماری هنوز شناخته شده نیست اما تصور بر این است که سابقه ضربه و آسیب به آلت طی فعالیت زناشویی علت عمده بروز چنین عارضه‌ای است؛حتی اگر خود فرد از چنین سابقه‌ای آگاهی نداشته باشد.اگرچه هنوز تایید شده نیست،گفته می‌شود برخی داروهای فشار خون مانند پروپرانولول نیز ممکن است از عوامل بروز این بیماری باشند.
کدام پزشک، کدام درمان؟
پزشکان مسوول تشخیص و درمان این گونه بیماران،جراحان و متخصصان بیماری کلیه و مجاری ادراری و تناسلی یا اورولوژیست‌ها هستند و پزشکان دیگر کمتر می‌توانند دست به اقدام درمانی،حتی در صورت تشخیص درست بزنند.بدون درمان،حدود 12 تا 13 درصد از بیماران،خود به خود بهبود می‌یابند و 40 تا 50 درصد بدتر شده و بقیه نیز بدون تغییر باقی می‌مانند.
بسیاری از روش‌های درمانی با استفاده از مکمل‌های دارویی و ویتامینی مانند ویتامین E آزمایش شده‌اند اما نتایج قطعی نبوده‌اند،اگرچه تاثیرات پراکنده‌ای هم نشان داده‌اند.ترکیب ویتامین E و کلشیسین هم آثار درمانی و تاخیر در پیشرفت بیماری را نشان داده است.
ترکیبات جدیدتر شامل داروهای ضد التهاب است که کما بیش موثر بوده است.از ترکیباتی چون پارا آمینوبنزوات پتاسیم، استیل ال-کارنیتین، پروپیونیل ال-کارنیتین، ال-آرژینین و سیلدنافیل یا وایاگرا و پنتوکسی‌فیلین نیز به طور معمول استفاده می‌شود. اینترفرون آلفا-2ب و فرمول سوپراکسید دیسموتاز نیز با تاثیر مثبت همراه بوده‌اند. تزریق وراپامیل به داخل پلاک‌های فیبروز آلت در برخی بیماران موثر بوده است.
درمان جراحی با تکنیک‌های گوناگون از جمله روش نسبیت Nesbit به ویژه اگر یک جراح با تجربه در زمینه جراحی‌های ترمیمی انجام دهد و پروتزهای آلت نیز به ویژه در موارد پیشرفته موثر واقع می‌شود.
در زمینه طب فیزیکی و وسایل توانبخشی،روش‌های کششی توسط خود بیمار و تعدادی از وسایلی که نیروی طولی ایجاد می‌کنند و همچنین استفاده از وسایلی مانند وکیوم یا پمپ آلت برای اصلاح اختلال نعوظ در دست تحقیق و بررسی است.
در پایان باید گفت که بیماری پیرونی،یک بیماری جسمی است اما بر روان فرد بیمار تاثیر بسیاری می‌گذارد و باید به یاد داشته باشیم که مشاوره روانی برای این‌گونه افراد که شاید با همسر و پزشک‌شان هم در این باره صحبت نمی‌کنند،لازم و ضروری است.
تازه‌های درمان بیماری
مبتلایان به بیماری پیرونی می‌توانند امیدوار باشند که به زودی نوعی درمان غیر تهاجمی برای آنها به بازار می‌آید.این دارو که زیافلکس نام دارد در محل ضایعه تزریق می‌شود.مطالعات درباره 120 بیمار در 11 دانشکده پزشکی ایالات متحده انجام شده و بیماران پس از درمان به مدت 36 هفته مورد پایش قرار گرفتند.این بیماران همگی دچار خم شدگی‌های معادل 30 تا 90 درجه در جسم آلت تناسلی بودند.
در این بیماران،داروی زیافلکس در درون پلاک ضایعه تزریق شد،به طوری که هر بیمار دو بار در هفته و هر شش هفته یک بار برای سه دوره تحت تزریق کلاژناز قرار گرفت.به این ترتیب هر بیمار شش تزریق از زیافلکس دریافت کرد.در نهایت بیماران بهبود قابل توجهی در میزان خم‌شدگی آلت تناسلی را تجربه کردند که گاهی به حدود 60 درجه می رسید. با توجه به اینکه حدود یک میلیون مرد به بیماری پیرونی مبتلا بوده و از عوارض آن در رنج هستند،امید می‌رود که داروی زیافلکس در آینده‌ای نه چندان دور به عنوان یک گزینه درمانی ایده‌آل برای این بیماری مصارف زیادی پیدا کند.
دکتر توماس وگمن می‌گوید: «مهم‌ترین بخش از کار آزمایی‌های انجام شده،بررسی میزان رضایت بیماران،پیش و پس از تزریق داروی زیافلکس و اثر آن در عملکرد زناشویی آنها بود و خوشبختانه کارآزمایی‌ها نشان دادند که اثر این دارو نسبت به دارونما در بهبود عملکرد زناشویی و افزایش رضایت بیماران،بسیار چشمگیر است.»
پزشکان معتقدند که این دارو نه تنها برای بیماری پیرونی،بلکه برای بیماریهای دیگری همچون دوپویترن و کپسولیت چسبنده (شانه منجمد) نیز می‌تواند گزینه درمانی مناسب و با تهاجم اندکی را پیش رو قرار دهد.به نظر می‌رسد پس از تزریق دارو در محل هریک از ضایعات مزبور،ماساژ منظم محل تزریق می‌تواند اثربخشی درمان را افزایش دهد.
طراحی وب سایت رایگان