بیماری پیرونی،مشکل جنسی در آقایان

گاهی در اطراف خودمان مردانی را می‌بینیم که افسرده‌اند و وقتی از آنها شرح حال کاملی می‌گیریم، متوجه می‌شویم که مثلا در رابطه زناشویی با همسر خودشان نیز دچار بی ‌میلی شدید هستند و ضمنا از اظهار این مشکل نزد پزشکان نیز پرهیز می‌کنند.

تنها بعد از مشاوره‌های روان است که مشخص می‌شود برخی از این افراد به بیماری خاصی مبتلا هستند که رابطه زناشویی را برای آنها مشکل‌ساز و دردناک کرده است و علت آن هم شاید ضربه و آسیبی باشد که ممکن است در حافظه‌شان جایی نداشته باشد. نام این بیماری، پیرونی است...

بیماری پیرونی که به «سفتی پلاستیکی آلت» ترجمه شده است،نوعی اختلال در بافت فیبری آلت تناسلی مردان است که به علت رشد پلاک‌های لیفی در بخشی از بافت نرم آلت به وجود می‌آید و 1 تا 4 درصد مردان به این عارضه مبتلا می‌شوند.

بیشتر افراد به علت نوع خاصی از درگیری بافت آلت،دچار بروز انحنای آلت به سمت بالا می‌شوند.این بیماری همچنین نشانگان ناخن خمیده نیز نامیده می‌شود و در نهایت،چون جراحی فرانسوی به نام فرانسوا ژیگو دولاپیرونی در سال 1743 برای اولین بار این بیماری را شرح داد،آن را به نام پیرونی هم می‌نامند.

اگرچه کمی انحنای آلت،طبیعی است و بسیاری از نوزادان پسر با این حالت به دنیا می‌آیند و مشکلی هم ندارند،اما هنگامی که این مساله موجب درد و سفتی و بروز ضایعاتی مانند طناب (به نام پلاک) یا انحنای غیرطبیعی آلت در زمان نعوظ یا تحریک ‌شود،می‌گوییم که فرد به بیماری پیرونی دچار شده است.

روند بیماری چگونه است؟

برخلاف تصور،پیرونی فقط موجب انحنا نمی‌شود؛بلکه موجب برجستگی و دندانه‌دار شدن بافت آلت و باریک‌شدگی و کوتاهی آن نیز می‌شود.دردی که در ابتدای بیماری وجود دارد،حدود 12 تا 18 ماه بعد از شروع بیماری از بین می‌رود.اختلال در نعوظ و سفتی آلت در پاسخ به تحریک جهت فعالیت زناشویی به درجات گوناگونی وجود دارد و در مراحل پیشرفته‌تر بیماری بروز می‌یابد و موجب دردناک و مشکل شدن فعالیت زناشویی می‌شود.

اگر چه این بیماری در هر سن و نژادی مشاهده می‌شود،مردان 40 سال به بالای نژاد قفقازی بیشتر به این عارضه دچار می‌شوند.این بیماری نه مسری است و نه خطر بروز سرطان را افزایش می‌دهد.این بیماری فقط مردان را مبتلا می‌کند و فقط محدود به آلت تناسلی است،اگرچه عده چشمگیری از افراد به بیماری بافت همبند در ناحیه دست و به میزان کمتر در پا نیز مبتلا می‌شوند؛مانند بیماری دوپویترن.احتمال بروز این بیماری به صورت ژنتیکی نیز وجود دارد.

علت این بیماری چیست؟

علت این بیماری هنوز شناخته شده نیست اما تصور بر این است که سابقه ضربه و آسیب به آلت طی فعالیت زناشویی علت عمده بروز چنین عارضه‌ای است؛حتی اگر خود فرد از چنین سابقه‌ای آگاهی نداشته باشد.اگرچه هنوز تایید شده نیست،گفته می‌شود برخی داروهای فشار خون مانند پروپرانولول نیز ممکن است از عوامل بروز این بیماری باشند.

کدام پزشک، کدام درمان؟

پزشکان مسوول تشخیص و درمان این گونه بیماران،جراحان و متخصصان بیماری کلیه و مجاری ادراری و تناسلی یا اورولوژیست‌ها هستند و پزشکان دیگر کمتر می‌توانند دست به اقدام درمانی،حتی در صورت تشخیص درست بزنند.بدون درمان،حدود 12 تا 13 درصد از بیماران،خود به خود بهبود می‌یابند و 40 تا 50 درصد بدتر شده و بقیه نیز بدون تغییر باقی می‌مانند.

بسیاری از روش‌های درمانی با استفاده از مکمل‌های دارویی و ویتامینی مانند ویتامین E آزمایش شده‌اند اما نتایج قطعی نبوده‌اند،اگرچه تاثیرات پراکنده‌ای هم نشان داده‌اند.ترکیب ویتامین E و کلشیسین هم آثار درمانی و تاخیر در پیشرفت بیماری را نشان داده است.

ترکیبات جدیدتر شامل داروهای ضد التهاب است که کما بیش موثر بوده است.از ترکیباتی چون پارا آمینوبنزوات پتاسیم، استیل ال-کارنیتین، پروپیونیل ال-کارنیتین، ال-آرژینین و سیلدنافیل یا وایاگرا و پنتوکسی‌فیلین نیز به طور معمول استفاده می‌شود. اینترفرون آلفا-2ب و فرمول سوپراکسید دیسموتاز نیز با تاثیر مثبت همراه بوده‌اند. تزریق وراپامیل به داخل پلاک‌های فیبروز آلت در برخی بیماران موثر بوده است.

درمان جراحی با تکنیک‌های گوناگون از جمله روش نسبیت Nesbit به ویژه اگر یک جراح با تجربه در زمینه جراحی‌های ترمیمی انجام دهد و پروتزهای آلت نیز به ویژه در موارد پیشرفته موثر واقع می‌شود.

در زمینه طب فیزیکی و وسایل توانبخشی،روش‌های کششی توسط خود بیمار و تعدادی از وسایلی که نیروی طولی ایجاد می‌کنند و همچنین استفاده از وسایلی مانند وکیوم یا پمپ آلت برای اصلاح اختلال نعوظ در دست تحقیق و بررسی است.

در پایان باید گفت که بیماری پیرونی،یک بیماری جسمی است اما بر روان فرد بیمار تاثیر بسیاری می‌گذارد و باید به یاد داشته باشیم که مشاوره روانی برای این‌گونه افراد که شاید با همسر و پزشک‌شان هم در این باره صحبت نمی‌کنند،لازم و ضروری است.

تازه‌های درمان بیماری

مبتلایان به بیماری پیرونی می‌توانند امیدوار باشند که به زودی نوعی درمان غیر تهاجمی برای آنها به بازار می‌آید.این دارو که زیافلکس نام دارد در محل ضایعه تزریق می‌شود.مطالعات درباره 120 بیمار در 11 دانشکده پزشکی ایالات متحده انجام شده و بیماران پس از درمان به مدت 36 هفته مورد پایش قرار گرفتند.این بیماران همگی دچار خم ‌شدگی‌های معادل 30 تا 90 درجه در جسم آلت تناسلی بودند.

در این بیماران،داروی زیافلکس در درون پلاک ضایعه تزریق شد،به طوری که هر بیمار دو بار در هفته و هر شش هفته یک بار برای سه دوره تحت تزریق کلاژناز قرار گرفت.به این ترتیب هر بیمار شش تزریق از زیافلکس دریافت کرد.در نهایت بیماران بهبود قابل توجهی در میزان خم‌شدگی آلت تناسلی را تجربه کردند که گاهی به حدود 60 درجه می رسید. با توجه به اینکه حدود یک میلیون مرد به بیماری پیرونی مبتلا بوده و از عوارض آن در رنج هستند،امید ‌می‌رود که داروی زیافلکس در آینده‌ای نه چندان دور به عنوان یک گزینه درمانی ایده‌آل برای این بیماری مصارف زیادی پیدا کند.

دکتر توماس وگمن می‌گوید: «مهم‌ترین بخش از کار آزمایی‌های انجام شده،بررسی میزان رضایت بیماران،پیش و پس از تزریق داروی زیافلکس و اثر آن در عملکرد زناشویی آنها بود و خوشبختانه کارآزمایی‌ها نشان دادند که اثر این دارو نسبت به دارونما در بهبود عملکرد زناشویی و افزایش رضایت بیماران،بسیار چشمگیر است.»

پزشکان معتقدند که این دارو نه تنها برای بیماری پیرونی،بلکه برای بیماری‌های دیگری همچون دوپویترن و کپسولیت چسبنده (شانه منجمد) نیز می‌تواند گزینه درمانی مناسب و با تهاجم اندکی را پیش رو قرار دهد.به نظر می‌رسد پس از تزریق دارو در محل هریک از ضایعات مزبور،ماساژ منظم محل تزریق می‌تواند اثربخشی درمان را افزایش دهد.

انواع بيماريهاي مقاربتي ، علايم و راههاي انتقال آنها

مـتاسفانه این روزها شیوع بیماریها و عفونت هایی که از طریق ارتباطات جنسی منتقل می شوند بسیار گسترده شـده است و تمام افرادی که از نظر جنسی فعال هستند در معرض خطرات ناشی از این بیماریها قرار دارند.بـرخـی از آنـها با درد، زخم و ترشحات زیاد همراه هستند امـا سـایر آنها بدون هیچ گونه نشانه ای بوده و برای مدت زمـان طـولانی بـه صورت نهفته باقی مانده و ممکن است سـهـوا بـه دیگران منتقل شوند.

تعدادی از بیماری ها قابل درمـان بـوده و بـرخـی دیـگـر درمـان نـاپـذیـرند. کسانی که مـی خـواهـنـد برای اولین بار با فردی ارتباط جنسی برقرار کنند باید مراقب باشند و از خود محافظت کنند. بهتر است پیـش از انجام هرگونه رابطه ای کلیه آزمایشـهای پزشکی را انـجـام دهـیـد تـا از سـلامـت فردی خود و شخص مقابل آگاهی لازم را بدست آورید.

در این بخش برای بالا بردن اطلاعات شما در مورد مسائل جنسی و بیماری هایی که سلامت جنسی شما را به خطر می اندازند لیستی از شایع ترین بیماری های مقاربتی را به طور خلاصه فراهم آورده ایم. شما را آگاه می کنیم که این قبیل بیماریها چگونه منتقل می شوند، علائم آنها چیست و روش های

درمانی هر یک به چه صورت انجام می پذیرد.

الف)) بیماری های آمیزشی درمان پذیر

1-سوزاک

روش انتقال: از طریق ارتباط دهانی، مهبلی، مقعدی و همچنین از طریق مادر آلوده به فرزند در هنگام بارداری

علائم:

برای مردان: ترشحات زردرنگ و غلیظ آلت تناسلی، احساس سوزش به هنگام دفع ادرار

برای خانم ها: افزایش ترشحات مهبلی، سوزش به هنگام خروج ادرار و خونریزی های نا مرتب قاعدگی

درمان: آنتی بیوتیک ها

2-سفیلیس

روش انتقال: ارتباط دهانی، مهبلی، مقعدی و یا از طریق لمس کردن قسمت های عفونی

علائم: پس از گذشت مدت زمان 2 تا 4 هفته پس از ابتلا به بیماری زخم های شدید گرد و بی دردی در محل عفونی شده پدید می آیند

درمان: پنیسیلین

3-کلامدیا

روش انتقال: ارتباط دهانی، مهبلی، مقعدی

علائم:

در مردان: احساس درد به هنگام خروج ادرار، ترشحات آلتی و بروز گلو درد در صورت وجود ارتباط دهانی

در زنان: نیز دفع ادرار همراه با درد شدید، ترشحات مهبلی و گلو درد در صورت ارتباط دهانی

درمان: آنتی بیوتیک ها

ب ))بیماری های آمیزشی غیرقابل درمان..

1-ویروس تبخال انسانی (HSV) نوع اول

روش انتقال: لمس کردن، بوسیدن و یا برقراری تماس جنسی با نقاط حامل ویروس مثل جوش ها و خراش ها. ارتباط دهانی

علائم: زخم های سرد و جوش های خیلی گرم که بر روی لب ها ، داخل حفره دهان، گلو و در موارد نادر بر روی آلت تناسلی ظاهر می شود.

درمان: دارو هایی برای درمان موضعی تجویز می شوند مثل آسایکلویر و یا والاکسیکلویر. به خاطر داشته باشید که این روش های درمانی تنها رشد بیماری را متوقف و یا کند می کنند ولی بیماری به طور کامل درمان نمی شود و از بین نمی رود.

2-ویروس تبخال دستگاه تناسلی(HSV) نوع دوم

روش انتقال: ارتباط دهانی، مهبلی و یا مقعدی. این بیماری

ممکن است در ارتباط دهانی منتقل شود

علائم: ایجاد برآمدگی های قرمز رنگ و دردناک در اطراف آلت

تناسلی، پایین باسن و رانها. البته ممکن است این برآمدگی ها در خانم ها درون مهبل و رحم نیز پدید آیند. دفع ادرار همراه با درد شدید، تب، درد و ورم سینه ها و سایر غدد از دیگر نشانه های این بیماری می باشند.

درمان: داروهای تجویز شده توسط پزشک معالج از قبیل آسایکلویر، فامسیا کلویر و والاکسی سایکلویر. به خاطر داشته باشید که مصرف این داروها تنها رشد این بیماری را متوقف می کنند و به منزله نوعی درمان قطعی جوش های آلت تناسلی به شمار نمی روند.

3- ویروس هپاتیت: E,D,C,B,A

روش انتقال: ارتباط جنسی به ویژه ارتباط مقعدی (و یا تماس با مدفوع آلوده) که بیشتر مربوط به نوع A است، تزریق خون آلوده ( به ویژه در نوع C,B ).

علائم: نشانه های این بیماری تقریبا شبیه به آنفلونزاست و در موارد شدیدتر با تب، دردهای شکمی، استفراغ، یرقان (زردی پوست و چشم ها) همراه است

درمان: استراحت مطلق، مصرف مایعات و گاهی اوقات نیز مصرف آنتی بیوتیک برای جلوگیری از بروز باکتری های نهفته. برای هپاتیت B نوعی واکسن درست شده است اما باید توجه داشت که واکسنها تنها از ابتلا به بیماری جلوگیری می کنند و نوعی روش درمانی به حساب نمی آیند.

4-زگیل آلت تناسلی (برآمدگی ویروسی در انسان یا HPV)

روش انتقال: از طریق ارتباط جنسی و یا تماس با حوله و لباس های آلوده.

علائم:

برای مردان: ظاهر شدن زگیل های بدون درد (معمولا شبیه به گل کلم) بر روی قضیب، پوست ختنه گاه، بیضه ها و مجرای پیشاب داخلی.

در خانم ها: این زگیل ها بر روی فرج و لب های آن، دیواره مهبل و داخل رحم ظاهر می شوند. همچنین این امکان وجود دارد که زگیل ها در اطراف مقعد و یا حتی در روده نیز هم در مردان و هم زنان پدید آیند

درمان: زگیل ها را می توان از طریق انجماد، سوزاندن و جراحی لیزیک بر داشت. اما هیچ تضمینی برای عدم رشد مجدد آنها وجود ندارد

5-ایدز (سندرم اکتسابی فقدان ایمنی بدن) و HIV (ویروس انسانی کمبود مصونیت بدن)

روش انتقال: ارتباط جنسی، تزریق خون آلوده، و همچنین انتقال بیماری از مادر آلوده به جنین در طول زمان بارداری، وضع حمل و یا شیر دادن به نوزاد.

علائم: HIV نشانه هایی شبیه به آنفلونزای خفیف را دارد و ممکن است پیش از اینکه ایدز آشکار شود برای سال های متمادی نهفته باقی بماند. نشانه های ایدز نیز شامل تب، کاهش وزن، خستگی بیش از اندازه، اسهال و عفونت هایی که در برخی موارد نادر منجر به بروز سرطان می شوند ( مثل تومور سرطانی کاپوسیز) و ذات الریه می باشد.

درمان: مخلوطی از داروهای ضد ویروس و آنهایی که رشد سلول های بیماری را متوقف می کنند و سایر داروها

کجی مادرزادی آلت تناسلی در مردان
کجی مادرزادی آلت تناسلی یک بیماری نسبتا شایع است و حدود ده درصد مردان را گرفتار می کند. میزان کجی از بسیار خفیف تا بسیار شدید متفاوت است. در 3-1 در صد مردان کجی شدید آلت تناسلی وجود دارد.

بعلت خجالت و شرم، بسیاری از بیماران هرگز به پزشک مراجعه نمی کنند و تا آخر عمر با یک استرس روحی و روانی شدیدی زندگی می کنند و در بسیاری از موارد نیز مرد بعلت این مشکل از ازدواج امتناع می کند، در صورتیکه این مشکل با جراحی به راحتی قابل حل است.
بطور کلی کجی آلت‌تناسلی به دو دسته بزرگ تقسیم می شود: مادرزادی یا اولیه و اکتسابی یا ثانویه.

پیش‌آگهی، تشخیص و درمان آنها کاملاً متفاوت است و باید این دو بیماری را از همدیگر افتراق داد. کجی آلت‌تناسلی مادرزادی یا اولیه یک بیماری نسبتاً شایع می باشد و ده درصد مردان به آن مبتلا هستند. در 3-1 در صد مردان کجی خیلی شدید و بیش از 45 درجه می باشد.

مقوله کجی مادرزادی آلت تناسلی کاملا متفاوت از کجی اکتسابی است. کجی اکتسابی بیشتر به دنبال بیماری پیرونی اتفاق می افتد و همراه با اختلال نعوظ می باشد و از خصوصیات آن پیشرفت بیماری به طرف ناتوانی جنسی در اکثر موارد است. ولی کجی مادرزادی آلت تناسلی یک حالتی است که بخودی خود سبب ناتوانی جنسی نمی شود، ولی بعد از سن بلوغ اگر اصلاح نشود ممکن است در تعدادی از افراد، شدت آن رفته رفته شدیدتر گردد.

این بیماری ممکن است همراه با سایر اختلالات مادرزادی آلت تناسلی مثل چرخش آلت تناسلی و هیپوسپادیاس (باز شدن سوراخ مجرای ادرار پائین تر از محل طبیعی) همراه باشد . این بیماران هیچ سابقه ای مثل ضربه ندارند ، و برخلاف افراد مبتلا به بیماری پیرونی، دارای پلاک بر روی آلت تناسلی نیز نیستند.

آلت‌تناسلی در مرد یک عضو کاملاً عروقی است که از ترکیب سه جزء استوانه‌ای تشکیل می شود: دو عدد اجسام غاری در طرفین که همان بافت نعوظی مرد را تشکیل می دهند و یک عدد جسم اسفنجی که در قسمت تحتانی آلت مابین اجسام غاری قرار می گیرد و از وسط آن مجرای ادرار عبور می کند . وقتی یک مردی تحریک می شود اجسام غاری پر از خون شده و حالت نعوظ به مرد دست می دهد. کجی در حالت نعوظ خود را بهتر نشان می دهد، ولی در موارد شدید در حالت شل نیز دیده می شود. گاهی برای تشخیص و اندازه گیری دقیق میزان کجی از نعوظ مصنوعی استفاده می شود که در آن با تزریق ماده ای در داخل آلت تناسلی نعوظ ایجاد می شود.
کجی آلت‌تناسلی می تواند بطرف پائین، بالا، راست، چپ و یا ترکیبی از آنها مثلاً بطرف پائین و راست باشد. در نوع مادرزادی، کجی اکثرا بطرف چپ می باشد.

در بالا توضیح داده شد که اعضاء نعوظ آلت، اجسام غاری هستند که به شکل دو استوانة متساوی در طرفین آلت‌تناسلی قرار می گیرند و یک عدد جسم اسفنجی که در قسمت تحتانی آلت مابین اجسام غاری قرار می گیرد و از وسط آن مجرای ادرار عبور می کند، حال اگر بطور مادرزادی جسم اسفنجی کوتاه تر از اجسام غاری باشد، آلت‌تناسلی بطرف پائین کج می شود .

میزان کجی آلت‌تناسلی را بر حسب درجه می سنجند. یک مرد از نظر زناشوئی دارای دو جنبه است: توانائی باروری و توانائی برقرار کردن رابطة زناشوئی یا همان نزدیکی. کجی آلت‌تناسلی بخودی خود سبب آسیب به قدرت باروری مرد نمی شود. اگر کجی آلت‌تناسلی بیش از 30 درجه باشد، هم نزدیکی مشکل می شود و هم اینکه ممکن است همسر بیمار حین نزدیکی احساس درد بکند که این موارد نیاز به جراحی دارند.
بطور کلی عوارض کجی مادرزادی آلت تناسلی عبارتند از:
• استرس روحی روانی و کاهش اعتماد به نفس
• مقاربت دردناک
• عدم امکان مقاربت وقتی میزان کجی بیش از 45 درجه است
• در دراز مدت ممکن است سبب ناتوانی جنسی روحی روانی گردد.
بنده مردان جوان بسیاری را دیده ام که بعلت کجی آلت تناسلی از ازدواج خودداری می کنند و واهمه دارند، و از این بابت تحت فشار روحی روانی بسیار زیاد هستند. در صورتیکه اگر در این زمینه آگاهی کافی به جامعه داده شود که این بیماری به راحتی قابل درمان است، از فشار روحی و روانی این مردان کاسته شده و می توانند مثل سایر مردان طبیعی ازدواج کنند. حتی محل عمل جراحی پس از مدتی قابل تشخیص نمی باشد.
درمان
درمان آن توسط عمل جراحی است، ولی باید در مرکزی صورت بگیرد که تجربه کافی در اصلاح کجی آلت تناسلی دارند. جهت اصلاح کجی آلت‌تناسلی یک عمل جراحی بسیار مؤثر وجود دارد. گاهاً کجی آلت‌تناسلی به اندازه‌ای نیست که مانع نزدیکی و یا درد همسر شود، ولی بعلت ظاهر نامناسب آلت‌تناسلی، از نظر روحی و روانی، زوجها دچار مشکل می شوند.

این موارد را نیز می توان با جراحی اصلاح کرد. آن مثل جراحی زیبائی برای بینی است. خیلی از افراد ظاهر بینی نامناسبی دارند، ولی هیچ مشکلی با آن ندارند، ولی عده‌ای ترجیح می دهند که عمل جراحی کنند.
به سه روش جراحی کجی آلت تناسلی قابل اصلاح است:
• بریدن و برداشتن قسمتهائی از پوشش اجسام غاری (اجسامی که سبب نعوظ می گردند)
• استفاده از پیوند در طرف مقابل کجی
• چین دادن پوشش اجسام غاری
بر حسب نوع و شدت کجی و اندازه آلت تناسلی، جراح تصمیم می گیرد که بیمار از کدام نوع روش جراحی سود می برد.

شش هفته پس از عمل جراحی بیمار می تواند فعالیت جنسی خود را از سر بگیرد.
بطور خلاصه کجی آلت‌تناسلی بر دو نوع است: نوع مادرزادی که در صورتی نیاز به جراحی دارد که در روابط زناشوئی مشکل ایجاد کند و یا از نظر ظاهری برای زوجها ناراحت کننده باشد. نوع مادرزادی بخودی خود سبب ناتوانی جنسی و ناباروری نمی شود، ولی اگر بیش از 30 درجه باشد، نزدیکی مشکل و دردناک خواهد بود.

نوع اکتسابی که سیر پیشرونده دارد و اگر بطور مناسب درمان نشود، اکثراً سبب ناتوانی جنسی در مرد خواهد شد. مهمترین علت کجی اکتسابی آلت‌تناسلی بیماری پیرونی است، که تشخیص و درمان زود هنگام آن برای بیمار خیلی کمک کننده خواهد بود.

دسته ای از دردهای جنسی که نیاز فوری به درمان دارند
اگر به این درد جنسی مبتلا شوید بلافاصله باید درمان شوید و به پزشک مراجعه کنید و ...
پریاپیسم به معنای نعوظ طولانی‌مدت، ناخواسته و مداوم آلت تناسلی مردان است که ناشی از تحریک یا برانگیختگی جنسی نیست و معمولا دردناک است.

این عارضه اگرچه شایع نیست اما نیاز به درمان طبی فوری دارد و در غیر این صورت به آسیب بافتی می‌انجامد و در نتیجه، فرد در آینده، هنگام برانگیختگی جنسی، نعوظ نخواهد داشت. پریاپیسم بیش از همه در پسران 5 تا 10 سال و مردان 20 تا 50 سال دیده می‌شود.....
پریاپیسم انواع متعددی دارد که در هر یک از این انواع، علایم بیماری تا حدی متفاوت‌اند:
پریاپیسم ایسکمیک
پریاپیسم ایسکمیک یا پریاپیسم با جریان خون کم، نوعی از این بیماری است که در نتیجه اشکال در خروج خون از آلت تناسلی رخ می‌دهد.
• علایم: نعوظ‌های ناخواسته‌ای که بیش از 4ساعت به طول می‌‌انجامد و تنه آلت سفت می‌شود اما معمولا نوک آن (حشفه) نرم می‌ماند. این نوع، بسیار دردناک است.
پریاپیسم غیرایسکمیک
این نوع هنگامی رخ می‌دهد که مقدار زیادی خون به داخل آلت تناسلی وارد می‌شود.
• علایم: نعوظ ناخواسته‌ای که دست کم 4ساعت به طول می‌انجامد، بدون سفتی تنه آلت. نعوظی که به تحریک جنسی مرتبط نیست یا پس از تحریک جنسی بیش از حد تداوم پیدا می‌کند و معمولا بدون درد است.
پریاپیسم عودکننده
پریاپیسم عودکننده، شکلی از پریاپیسم ایسکمیک است که فروکش کرده و دوباره عود می‌کند.
• علایم: این نوع معمولا دردناک است و عموما کمتر از 3 ساعت طول می‌کشد.
کی باید رفت دکتر؟
در صورتی که نعوظ بیش از 4ساعت طول بکشد باید به اورژانس بیمارستان مراجعه کرد.
اگر دچار نعوظ دردناک مداومی می‌شوید که خود به خود در کمتر از 4 ساعت برطرف می‌شود به پزشک مراجعه کنید تا با تجویز درمان از عود عارضه جلوگیری شود.
این مشکل چگونه ایجاد می‌شود؟
نعوظ به طور طبیعی در پاسخ به تحریک جسمی یا روانی رخ می‌دهد. این تحریک باعث می‌شود برخی از عروق خونی شل و گشاد شوند و جریان خون به بافت اسفنجی درون آلت افزایش یابد و رگ‌های خونی که جریان خون را از آلت تناسلی خارج می‌کنند، در نتیجه افزایش فشار بسته ‌شوند و خون درون آلت به دام بیفتد. در نتیجه آلت پر از خون می‌شود.
پس از پایان تحریک، خون به خارج از آلت جریان پیدا می‌کند و این اندام به حالت شل ابتدایی‌اش باز می‌گردد. پریاپیسم هنگامی رخ می‌دهد که بخشی از این سیستم، خون، رگ‌های خونی یا اعصاب کنترل‌کننده آنها دچار اشکال شده و جریان طبیعی خون مختل می‌شود. در نتیجه نعوظ ناخواسته‌ای به وجود می‌آید که ادامه پیدا می‌کند. بعضی بیماری‌ها با تاثیر بر هریک از سه بخش خون، رگ‌های خونی و اعصاب ممکن است پریاپیسم ایجاد کنند.
برخی از شایع‌ترین عللی که منجر به بروز این مشکل جنسی می‌شوند، به شرح زیرند:
• بیماری‌های خونی:
بیماری‌های مربوط به خون در ایجاد پریاپیسم – معمولا نوع ایسکمیک آن- نقش دارند؛ یعنی به علت عدم توانایی خروج خون از آلت فرد دچار نعوظ ناخواسته می‌شود. از جمله این بیماری‌های خونی می‌توان به کم‌خونی سلول داسی شکل و لوسمی (سرطان خون) اشاره کرد.
• داروها:
معمولا پریاپیسم نوع ایسکمیک ممکن است عارضه جانبی برخی داروها باشد. از داروهایی که ممکن است پریاپیسم ایجاد کنند، می‌توان به اینها اشاره کرد: داروهای خوراکی برای درمان اختلال نعوظ مانند سیلدنافیل (ویاگرا) و وردنافیل (لویترا).داروهای تزریق‌شده به آلت تناسلی برای درمان اشکال نعوظ مانند پاپاورین، داروهای ضدافسردگی مانند فلوکستین (پروزاک) و بوپروپیون (ولبوترین)، داروهای مورد استفاده برای درمان روان‌پریشی مانند ریسپریدون و اولنازاپین، داروهای ضداضطراب مانند دیازپام و داروهای رقیق‌کننده خون مانند وارفارین و هپارین.
• روان‌گردان‌های غیرمجاز:
برخی از داروهای غیرقانونی یا موادی که مورد سوءمصرف قرار می‌گیرند، ممکن است پریاپیسم ایجاد کنند؛ از جمله مصرف تفریحی داروهای درمان‌کننده اختلال نعوظ مانند ویاگرا، الکل، کوکایین، ماری‌جوانا یا اکستازی.
• جراحت‌ها:
یک علت شایع پریاپیسم غیرایسکمیک- نعوظ مداوم در نتیجه جریان خون زیاد به آلت تناسلی- ضربات یا جراحات وارده به دستگاه تناسلی، لگن یا میان‌دوراه- ناحیه میان قاعده آلت و مقعد است.
• سایر عوامل:
آسیب طناب نخاعی، بیماری‌های دستگاه عصبی مانند ام‌اس، بیماری‌های ‌متابولیک مانند دیابت و لخته‌های خونی، زهر حیوانات مانند زهر عقرب یا عنکبوت بیوه سیاه.
عوارض و عواقب
پریاپیسم ایسکمیک می‌تواند باعث عوارض وخیمی شود. خون به دام افتاده درون آلت تناسلی از اکسیژن تهی شده و باعث آسیب به بافت‌ها می‌شود. در صورتی که نعوظ بیش از 4 ساعت ادامه پیدا کند خون بدون اکسیژن شروع به نابود کردن بافت‌ها در آلت تناسلی می‌کند و در نهایت باعث اختلال نعوظ در فرد و از شکل افتادن آلت تناسلی می‌شود.

ویروس پاپیلوما شایع است، اما همه گونه های آن موجب بروز سرطان نمی شوند.بر اساس یافته های  انجمن سرطان آمریکا، رابطه جنسی دهانی می تواند منجر به بروز سرطان گلو شود.
البته این نوع ارتباط جنسی به خودی خود موجب سرطان نمی شود، بلکه ویروس پاپیلومای انسانی یا HPV که عامل ایجاد زگیل تناسلی است، می تواند در حین ارتباط جنسی دهانی از فردی به فرد دیگر منتقل شود.
محققان دریافته اند که برخی از سرطان ها ازجمله سرطان اوروفارینکس (بخش میانی گلو) و لوزه ها احتمالا توسط نوع خاصی از ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می شوند.ویروس پاپیلوما شایع است، اما همه گونه های آن موجب بروز سرطان نمی شوند. اگر شما در حین رابطه دهانی در معرض ویروس پاپیلوما قرار نگیرید، خطر ابتلا به سرطان گلو نیز در شما وجود ندارد.
ارتباط بین HPV و سرطان اوروفارینکس در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 90 مشخص شد. محققان متوجه افزایش این نوع سرطان در میان افرادی شدند که قبل از آن در معرض این بیماری قرار نداشتند.شروع این نوع سرطان ابتدا در میان افرادی بود که حدود 40 ساله بودند و از الکل و سیگار استفاده نمی کردند. در حالی که در دهه های قبل، شیوع این سرطان معمولا در افراد مسن که سیگار می کشیدند و یا الکل مصرف می کردند، افزایش یافته بود.
مطالعه ای در سال 2007 در نشریه New England منتشر شد که نشان داد خطر ابتلا به سرطان اوروفارینکس بیشتر در افرادی  مشاهده می شود که شرکای جنسی متعدد (حداقل 6 نفر) دارند و با آنها رابطه جنسی دهانی برقرار می کنند. در واقع گونه 16 ویروس پاپیلوما در بیمارانی مشاهده شد که بیش از یک شریک جنسی دهانی داشتند. (گونه 16 این ویروس سرطان زا می باشد)
هنوز مشخص نیست که چه تعداد ازافرادی که رابطه جنسی دهانی دارند به سرطان گلو مبتلا می شوند. هم مردان و هم زنان می توانند دچار عفونت HPV در گلو شوند وتفاوت جنسیتی در این زمینه وجود ندارد.به عقیده پزشکان درمان موارد سرطان گلو در اثر ویروس پاپیلوما آسان تر از مواردی است که در اثر مصرف سیگار و الکل ایجاد شده است.
بهترین روش پیشگیری از انتقال این ویروس مشخص نیست، اما استفاده از واکسن HPV  می تواند به عنوان یکی از روش های محافظتی در نظر گرفته شود. سازمان غذا و داروی آمریکا واکسن HPV  را برای مردان سنین 9 تا 26 سال تایید کرده است، اما این واکسن تنها برای پیشگیری از زگیل تناسلی در پسران و مردان جوان بوده و از انتقال ویروس به شریک جنسی آنها جلوگیری نمی کند.