پسر برای ازدواج چقدر باید پول داشته باشد؟! + عکس

به گزارش ساتین :  حتماً پدربزرگ ها و مادربزرگ ها يا حتي پدر و مادرهايتان برايتان تعريف كرده اند كه زندگي شان را بدون ريخت و پاش هاي امروزي و با صرف مبلغ ناچيزي شروع كرده اند. نه عروس ها توقع برگزاري مراسم هاي چند ده ميليوني و پرزرق و برق، خريد سرويس هاي طلاي آنچناني، خريد خانه و ماشين و هزار و يك هزينه اضافه را داشتند و نه دامادها مجبور بودند براي تشكيل يك زندگي، زير بار قرض و قوله و گرفتن وام از دوست و آشنا و بانك هاي مختلف بروند و تازه بعد از تمام شدن مراسم عروسي، فكر پرداخت بدهي هاي ميليوني، خواب و خوراك را به آنها حرام كند.

اما حالا بعضي دخترها به دلايل مختلفي چنين توقعاتي دارند و پسرها هم چون مي دانند در خانه هر دختري را بزنند پدر و مادرش ممكن است بگويند بايد ماشين و خانه داشته باشي، مراسم عقد و عروسي را بايد در فلان تالار و هتل برگزار كني، مهريه دخترمان فلان قدر باشد و هزار شرط ديگر، ازدواج برايشان تبديل به كابوس شده و به سختي تن به ازدواج مي دهند. يك عده هم كه كلاً قيد ازدواج را مي زنند. همين مي شود كه سن ازدواج دختر و پسر بالا مي رود و صداي مسئولان مختلف از هر طرف بلند مي شود كه سن ازدواج بالا رفته است؛ كاري بكنيد. حالا با اين حساب به نظر شما موجودي جيب يك آقا پسر در سال ۹۲ چقدر بايد باشد تا با خيال راحت جلو برود و تصميم به ازدواج بگيرد؟ سه كارشناس به اين سوال پاسخ داده اند.

دكتر امان الله قرايي مقدم/ آسيب شناس اجتماعي
حدود ۴۰ ميليون تومان

خب پول براي ازدواج كردن مهم است، اما كافي نيست و مسائل ديگري هم دخالت دارند. يك نمونه اش شغل است. پسر اگر شغل داشته باشد و در ماه هم درآمدي بين يك و نيم تا دو ميليون تومان داشته باشد، مي تواند به ازدواج فكر كند. اين پسر با پرداخت ۳ـ۲ ميليون به عنوان هزينه هاي ازدواج، مي تواند خانه اي در نقطه اي از مركز شهر و با حدود ۶۰۰ـ۵۰۰ هزار تومان اجاره، يا با ۲۰ تا ۳۰۰ ميليون تومان رهن و با شرافت و آبرو زندگي كند. همه پسرها كه الان وضع مالي خوبي ندارند. بيشترشان هم كارمند هستند. كدام كارمندي را سراغ داريد كه در ماه يك و نيم ميليون تومان در ماه درآمد داشته باشد؟ در اين دوره زمانه و با اين تورم و هزينه ها مگر مي توان با حقوق ۶۰۰ تا ۷۰۰ هزار تومان در ماه زندگي كرد؟

اگر قرار باشد هزينه عروسي بشود پنجاه تا شصت ميليون، پدر و مادر هم نتوانند كمك مادي كنند، پسر چند ميليون تومان بايد پول لباس عروس بدهد، ۵۰۰ هزار تومان بدهد ماشين را گل بزنند، يك ميليون تومان بدهد از او عكس عروسي بگيرند.

بعدش هم بايد مسكني براي زندگي پيدا كند. خب از كجا بياورد؟ معلوم است كه با اين شرايط مي ترسد و پا پيش نمي گذارد و ازدواج هم نمي كند اين مي شود كه جوانان ازدواج نمي كنند.

پسر با خودش مي گويد كه چرا داماد بشوم؟ فرد به خاطر چشم و همچشمي ها خودش را نابود مي كند. عامل مهمش هم شي سروري است. سوركين جامعه شناس نظريه اي دارد تحت عنوان شي سروري و براساس آن اشيا سرور ما شده اند. مردم تهران هم همين طور هستند و قضاوت شان در مورد هر فردي براساس ثروت اوست. تهراني ها ذهنيت حسي ـ مادي دارند و چون اين نوع ذهنيت، بر ذهن مردم حاكم شده است، پسر مي خواهد دختر ثروتمند باشد، دختر مي خواهد پسر ثروتمند باشد. اما من دختران و پسران زيادي را ديده ام كه با حداقل امكانات زندگي شان را شروع كرده اند. مسئله مهم در ازدواج فقط داشتن پول نيست. سبك زندگي و علاقه دختر و پسر به همديگر هم مطرح است. دختر و پسر اگر همديگر را بخواهند و دوست داشته باشند، بدون صرف هزينه هاي گزاف و تشريفاتي و حتي جهيزيه اي كه مثلاً توي آن ظرف بستني خوري و سرويس ۲۴ پارچه گل سرخي هست و وجودشان هم اصلاً لازم نيست مي توانند با هم ازدواج كنند. من از سال ۱۳۵۶ روي مسئله طلاق زوجين كار كرده ام و به اين نتيجه رسيده ام كه اگر دختر بساز باشد، طلاق هم اتفاق نمي افتد.

بين ۷۲ تا ۷۴ درصد درخواست هاي طلاق هايي كه به وقوع مي پيوندند، از جانب دختر و به خاطر نساز بودنش است. با يك ميليون تومان هم مي شود يك عروسي را برگزار كرد. ما ازدواج را بايد مقدس بدانيم. چون بقاي جامعه و نظام اجتماعي، نظام اقتصادي و نظام سياسي ما به ازدواج كردن بستگي دارد. بايد الگوسازي كنيم. بايد توقعات مان را متناسب با زندگي مان بسازيم. ما بايد بدانيم قصدمان از ازدواج كردن چيست؟
آيا به دنبال پول و ماشين و النگو هستيم؟ يا قصد ديگري داريم؟ بايد سبك زندگي مان را اصلاح كنيم و دست از شيء سروري و نوكري كردن براي ماشين و النگو و زودپز برداريم. ما بايد زندگي مان را ساده بگيريم و شروع كنيم. خداوند متعال در قرآن كريم فرموده است كه اين گونه آدم ها زن و شوهر واقعي هستند.

حجت الاسلام مسعود شيري/ كارشناس مسائل خانواده
۱۰ تا ۱۵ ميليون تومان

متاسفانه يكي از عمده ترين مشكلاتي كه در حال حاضر مردم ايران با آن مواجه هستند، عدم برگزاري ازدواج آسان توسط همه افراد، از عروس و داماد گرفته تا خانواده هاست. يكي از مواردي كه ازدواج هاي آسان را از خانواده ها و جوانان گرفته، برنامه هاي تلويزيوني و ماهواره اي هستند كه مثلاً با به تصوير كشيدن تالارهاي پرهزينه، هزينه هاي كلاني را به دوش خانواده ها تحميل مي كنند. شما سريال هاي تلويزيوني را نگاه كنيد، پسري با سن و سال كمش خانه دارد و همه چيزش تكميل است، ماشين دارد، شغل فوق العاده اي دارد. خب وقتي يك دختر اينها را مي بيند با خودش مي گويد كه در زندگي واقعي هم همين ها را بخواهم آن وقت پسر چه كاره است؟ مكانيك است. حالا پسر بايد چه كار كند؟ خب معلوم است ازدواج نمي كند. اين گونه برنامه ها ازدواج ها را خراب و با مشكل مواجه مي كنند. فكر مي كنيد هزينه هاي ازدواج در شهر ما زنجان چقدر است؟ هزينه هاي مراسم نامزدي و عقد و ازدواج و گرفتن خانه روي هم مي شود بين ۱۰ تا ۱۵ ميليون. اما متاسفانه در تهران اين طور نيست و گرفتن تالار حرف اول را مي زند و پسر فقط براي گرفتن تالار بايد بين ۱۵ تا ۲۰ ميليون تومان پرداخت كند. ۶۰ ميليون تومان بايد پول رهن خانه بدهد. ما به جاي صرف اين چنين هزينه هايي بايد بياييم راهكار نشان بدهيم. خيلي وقت ها ما مي آييم و براي آسان شدن ازدواج زوج ها بدل مي زنيم. مثلاً به زوج مي گوييم كه حتماً لازم است مجلس عروسيت را در تالار برگزار كني؟ مي پرسيم مي تواني حذفش كني؟ اركستر مي خواهند بياورند. مي گوييم لازم است؟ به آنها مي گوييم با پولي كه قرار است به اركستر بدهيد، با نفري سه ميليون تومان مي توانيد به حج مشرف شويد. من ديدم خانواده هايي كه به جاي اينكه بروند و هتل اجاره كنند، آمده اند و مراسم عروسي شان را در پاركينگ خانه برگزار كرده اند. خيلي هم خوب شده بود.

دختر اگر به پسر فشار نياورد كه من فلان چيز را مي خواهم و نگويد كه يك شب هزار شب نمي شود، اتفاقاً دختر بايد به اين جمله دقت كند و بداند كه يك شب هزار شب مي شود. همان يك شب با هزينه هايي كه روي دست پسر مي گذارد، او را براي چند سال بدبخت مي كند. هم خودش را هم پسر را.
ما بايد بياييم و توقع را براي جوانان تعريف كنيم. بايد بگوييم خب دختر خوب اين توقعي كه داري تا اين حد معقول است و بعد از آن مشكل زاست. ازدواج در مكتب اسلام يك امر پسنديده و سنت رسول الله است، اما متاسفانه اين سنت پسنديده در جامعه امروزي با مشكلات موجود بر سر راه ازدواج بسيار نگران كننده شده است.

دكتر مجيد ابهري/ آسيب شناس اجتماعي
به طور متوسط ۳۰ ميليون تومان

قبل از اينكه ببينيد يك پسر چقدر بايد پول داشته باشد تا داماد شود، بايد بدانيد چقدر مسئوليت پذير است؟ داشتن پول شرط لازم براي ازدواج است ولي كافي نيست. براي اينكه بسياري از آقا پسرها وضع مالي خوبي دارند؛ اما نمي خواهند ازدواج كنند و مسئوليت بپذيرند.

مسئوليت پذير شدن جوان هم از خانواده ها شروع مي شود. اگر خانواده مدام بگويند بچه است، جوان است، عيب ندارد، همين حرف ها باعث مي شود تا جوان از مسئوليت پذيري بترسد و جلو نرود. چون مي ترسد دوران خوش مجردي را از دست بدهد. جوانان نسل چهارم و جوانان بعد از جنگ، مسئوليت پذير نيستند. پدر شاغل، مادر شاغل، ديگر وقتي براي تربيت بچه ها نمي ماند. چه اتفاقي مي افتد؟ مي شوند جوانان وي چتي، تانگويي و اينترنتي كه همسر آينده شان را از سايت هاي اينترنتي و چت روم ها پيدا مي كنند.

اما در مورد سوال شما، اينكه يك پسر چقدر بايد پول داشته باشد تا تصميم به ازدواج بگيرد، خب ما نشستيم و حساب كرديم و ديديم متوسط هزينه اي كه يك پسر در شهر تهران لازم دارد تا ازدواج كند، ۳۰ ميليون تومان است. يعني از زمان خواستگاري كه بله را از دختر مي مگيرد تا برگزاري مراسم نامزدي و عقد و عروسي و زماني كه با همسرش زير يك سقف مي رود، ۳۰ ميليون تومان براي او آب مي خورد. حالا اگر چيزي كه پسر براي ازدواجش در نظر مي گيرد، كمتر از ۳۰ ميليون تومان باشد، باعث بروز مشكلاتي ميان او و همسرش مي شود.

گذشته از اين موضوع، ازدواج يك پسر به پايگاه فردي او نيز بستگي دارد. مثلاً پسري كه متعلق به قشر متوسط جامعه است، بايد چيزي حدود ۶۰ تا ۷۰ ميليون تومان داشته باشد تا جلو برود.

اما افراد مذهبي و ساده زيست مي توانند با دو ميليون تومان مراسم ازدواج را به راحتي برگزار كنند، ۵۰ ميليون تومان هم بايد براي گرفتن خانه كنار بگذارند كه روي هم مي شود ۵۲ ميليون تومان اما شايد فقط پنج درصد خانواده هاي مذهبي اين طوري باشند.

در خانواده هاي بالاتر از قشر متوسط، پسر براي ازدواج، دست كم به ۲۰۰ ميليون تومان پول نقد نياز دارد. به نظر من اينها خانواده هاي نوكيسه و تازه به دوران رسيده اي هستند كه براي برگزاري مراسم نامزدي، عقد و عروسي، ماه عسل، خانه گرفتن و هزار و يك جور خرج ديگر دست به انجام چنين كارهايي مي زنند. مشكل فرهنگي جامعه ما هم همين خانواده هاي تازه به دوران رسيده هستند؛ آدم هايي كه بدون زحمت سكه طلا سر عروس و داماد پاشيده اند. جشن عروس هايي ديدم كه ۳۰۰ ميليون تومان خرج برگزاري آنها شده است. از بردن مهمانان به كيش و هزينه هواپيمايشان بگيريد تا رفتن عروس و داماد براي گذراندن ماه عسل به اروپا.

اما در شهرستان ها خرج و مخارج عروسي طور ديگري است و پولي كه يك پسر براي ازدواجش لازم دارد، ۱۵ ميليون تومان است. متاسفانه سبك زندگي مردم تحت تاثير شبكه هاي مختلف ماهواره اي تغيير كرده است. حتماً كه عروسي نبايد در هتل باشد، حتماً كه عروس و داماد نبايد به ماه عسل بروند، ماشين عروس كه نبايد پورشه باشد يا عكاسي نبايد فلان آتليه عكاسي باشد. لباس عروسي كه نبايد ۱۰ ميليون تومان باشد. عروسي كه تمام مي شود، داماد تازه بدهكاري بالا مي آورد و بايدب رود قرض و قوله و وام هايي كه گرفته را پس بدهد.

مشكلات از اينجا شروع مي شود و مرد به زن مي گويد كه تو باعث شدي من زير بار قرض بروم و وام بگيرم. خانواده هاي زيادي ديده ام كه در همان سال اول زندگي شان از هم جدا شده اند. الان ۷۰ درصد طلاق هايي كه بين زوج ها اتفاق مي افتد، در پنج سال اول زندگي شان از هم جدا شده اند. الان ۷۰ درصد طلاق هايي كه بين زوج ها اتفاق مي افتد، در پنج سال اول زندگي شان رخ مي دهد و ۳۰ درصدش مربوط به مسائل و مشكلاتي است كه زن و مرد در زمان ازدواج داشتند. وقتي يك نفر ندارد و مي رود قرض مي كند، خب زير بار رشوه هم مي رود، زير بار روابط ناسالم اقتصادي مي رود و همين مي شود الگوي منفي در جامه. به اعتقاد من چشم و همچشمي ها، رقابت هاي ناسالم، رسانه ها و تلويزيون باعث شده اند تا الگوهاي منفي در جامعه شكل بگيرند. بايد سبك زندگي ايراني ـ اسلامي را به جامعه برگردانيم. جوانان بايد يك زندگي علي وار و زهراوار را در پيش بگيرند. اگر اين اتفاق بيفتد، بسياري از ناهنجاري ها مثل ناهنجاري هاي جنسي هم به وقوع نمي پيوندد. گام بعدي را دولت بايد در راستاي حمايت از جوانان بردارد. بايد مسكن رايگان براي زوج هاي نوخانمان تهيه كند. وام ازدواج بدهد و نه وام گدايي. اين وام ازدواج دو پنج ميليون توماني كه گذاشته اند، چه مشكلي را حل مي كند؟ بايد وام بدون بهره دراز مدت به جوانان بدهند تا حداقل پول پيش خانه شان را تهيه كنند. كار باشد، خانه باشد، خب طبيعي است كه آمار ازدواج هم بالا مي رود. اما الان و امسال ما با كاهش ۶/۷ آمار ازدواج نسبت به سال گذشته مواجه هستيم و اين مسئله خود سونامي فرهنگي به دنبال دارد.